ketu postoni vjersha te ndryshme

fjalet e qirit
Në mes tuaj kam qëndruar
E jam duke përvëluar,
Që t'u ap pakëzë dritë,
Natënë t'ua bënj ditë.


Do të tretem, të kullohem,
Të digjem, të përvëlohem,
Që t'u ndrinj mir' e të shihni,
Njëri-tjatërin të njihni.


Për ju do të rri të tretem,
Asnjë çikë të mos mbetem,
Të digjem e të qanj me lot,
Se dëshirën s'e duronj dot.


Unë zjarrit nuk i druhem
Dhe kurrë s'dua të shuhem,
Po të digjem me dëshirë,
Sa të munt t'u ndrinj më mirë.


Kur më shihni se jam tretur,
Mos pandehni se kam vdekur;
jam i gjall' e jam ndë jetë
jam në dritët të vërtetë,


Unë jam në shpirtin tuaj,
Mos më kini për të huaj,
M'është falurë durimi,
Andaj po digjem si trimi,


Se ma k'ënda t'u bënj mirë,
Të mos mbeti n'errësirë.
Jakëni rreth meje rrini,
Flisni, qeshni, hani, pini,


Në shpirt kam dashurinë,
Pa digjem për njerëzinë,
Lemëni të përvëlohem,
nukë dua më të ftohem,


Dua ta djek trupn' e kretë
Për atë zotn' e vërtetë.
Me zjarr ta djek mushkërinë
E të tretem për njerinë,


Bashkë me gëzimt të tija
të vete te perëndia.
Unë dua njerëzinë,
Mirësin' e urtësinë.


Në bëhi shokë me mua,
Në më doni si u dua,
Njëri-tjetërin në doni,
Të paudhë mos punoni.


O zëmëra fluturake,
Qasju pakë kësaj flake!
Mase krahët t'i përvëlon,
Po dhe shpirtin ta shënjtëron.


Unë duke përvëluar,
Njerëzit i kam ndrituar.
Kam qënë mik me njerinë,
Andaj i di e më dinë.


Gjithë tuajt' i kam parë,
Mëm' e at' e fis e farë,
Si tani gjithë i kam ndër mënt,
Që rrininë më këtë vënt.


Edhe sot nër ju ata shoh,
Se shpirtin e tyre ua njoh,
Dhe unë si ju jam ndruar
E jam përzjer' e ndryshuar,


Pa jam bërë shumë herë
Zjar e uj' e balt' e erë.
Jam një shkëndijë pej qielli
dhe një drudhëzë pej dielli.


Edhe ndër qiej fluturonj,
Edhe brënda në det qëndronj,
Shumë herë fle në baltë,
Diku ndodhem dhe në mjaltë


Bënem qëngj e kec i pirë,
Lul' e bar e gjeth i mbirë.
Dua shumë fjalë t'u them,
Po trëmbem mos i bënj ujem.
E ku shkruhenë në kartë
Fjalët' e gjuhësë zjarrtë?

Dëshira

Zot!
Sot
Jam,
Kam,
Shoh,
Njoh,
Rronj,
Shkonj;
Kam gas
Dhe flas
E them
Të kem
Ditë,
Dritë,
Jetë,
Vetë,
Ah, dua,
Që thua,
Të mos vdes,
Po të mbes
Përjetë
Të ketë
Shpirti im
Pa mundim
Shëndenë
Të jenë
Me mua
Sa dua.
Sonte jam gjall',
E jam mirë,
Po kam dhe mall
E dëshirë,
Zot i vërtetë
I gjithësisë!
Të rronj përjetë
Ndaj njerëzisë!
Ti ke në dorë,
Çdo gjë që të duash;
Nukë je i gjorë,
Arrin që të thuash;
Pa bëhenë gjithë ç'dua,
Po të më dëgjosh mua,
Le të bëhetë thua,
Dhe gjithë janë bërë!
Atë që thua ti vetë,
Zot i math e i vërtetë!
Ajo bënetë në jetë,
Edhe mbaronet' e tërë!
Ti epi jetë njerëzisë,
Shto e beko dhe bagëtinë,
Se ti je Zot' i gjithësisë,
Në dorëz' e ke mirësinë
Njerëzis' epi jetë të gjatë,
Mundimet fare nga jeta ngreji,
Djepinë shkret' e lugënë thatë
Mos e shih kurrë, po mbushur leri.
Fal
Dhe ep
Gjithë ç'ke
Nga të mirat,
E të pështirat
Hidhi këtje,
A vari më ndonjë grep,
A mbuloji më ndonjë mal,
E lërë vetëm mirësitë,
Fal edhe dritë e jet' e ditë
Le të prehet gjithë njerëzija
E të mos ketë kurrë të këqija;
Ligësitë, djallëzitë e marrëzitë
Le të mos rrojnë paskëtaj edhe një ditë
Veç mirësija në këtë jetë të mbretëronjë,
Urdhëri yt, puna jote, Zotth' i math e i vërtetë,
E v^ërteta le të rronjë, gënjeshtra le të pushonjë
Bëj si të duash, ç'të them unë Zot i vërtetë? Ti e di vetë!

Mejtimi

Rri mejtohem shumë herë
Tek perëndon yll'i zjarrtë,
Edhe hapetë një derë,
Soje rrjeth një drit' e artë.
Retë, nga pak' e nga pakë,
Marrën një tjatër fytyrë,
Bënenë të kuqe flakë,
E deti ndrin si pasqyrë.
Oh! sa të bukura janë
Fushatë që gjelbërojnë,
Qiejtë që s'kanë anë,
Luletë që lulëzojnë,
Zoqthitë që flasin belbër
E fluturojnë ndë erë,
Pyll'i veshur më të gjelbër,
Deti i qet' e i gjerë,
Lumi që nxjerr oshëtimë,
Që bubullin nëpër male
Dhe ikën me fishëllimë
Nëpër fusha me ngadale,
Brigjet' e veshurë me bar,
Me lule, me gjeth, me fletë,
Rrahurë n'ergjënt edhe n'ar,
Ahu me krye përpjetë!
Më çdo kënt edhe më çdo vis
E më çdo çuk' e çdo brinjë
Shoh një plep, një vith a lis,
Një qarr, një bush, një dëllinjë.
Hap sytë dhe përqark shikonj
Fushë, limë, brigje, male,
Edhe të shkuarat kujtonj
Një nga një, dalengadale.
Për ata që janë ndarë
Prej nesh, që rrinim gjithë tok
Edhe më s'i kemi parë,
Që i patmë shpirt edhe shok,
Zëmëra më përvëlohet
Edhe them vallë ç'u bënë,
Kur shoh që koha po ndrrohet
Dhe të mugëtit ka rënë,
Po rrjeth nëpër hapësirë
Edhe sa vete po shtohet,
Lint nata me errësirë,
Dheu e qielli ndryshohet.
Kështu rrotullohet moti,
Yjt' e hëna sytë hapin
Dhe pas nomit q'u vu Zoti
S'rrinë, po gjithënjë çapin.
Lumi me një psherëtimë
Ikën edhe vete në det,
Dëgjohet një bubullimë,
Që përhapetë përmbi dhet.
Duke shkuar dit' e net,
E duke ndërruarë moti,
Vemi si lumi në det,
Nga Zoti, prapë te Zoti.

Mëmëdheu


Mëmëdhe quhetë toka
ku më ka rënurë koka,
ku kam dashur mëm'e atë,
ku më njeh dhe gur' i thatë
ku kam pasurë shtëpinë,
ku kam njohur perëndinë,
stërgjyshët ku kanë qënë
dhe varret q'i kanë vënë,
ku jam rritur me thërrime
ku kam folur gjuhën time,
ku kam fis e ku kam farë,
ku kam qeshur, ku kam qarë,
ku rroj me gas e me shpres,
ku kam dëshirë të vdes.

Vaje


Që ditën që vdiqe, që kur s'të kam parë
Lotët që kam derdhur, s'më janë dhe tharë
Shumë vjetë u bënë sot u mbushen dhjete
Që kur më ke lënë dhe s'të shoh ne jete!


Në ç'kopshte me lule ke qëndruar vallë?
S'të vjen keq për mua?S'të vjen mallë për djalë ?
O ëngjëll I bukur mos meno në botë
Kthehu të të shomë të na mbeten lotë


S'rrojmë dot pa tynë ti si rron pa neve?
Motëmot që rrojtëm bashkë s'më urreve
Atje tek rri janë qipariz' e varre
Kthehu të të shomë mos na lër përfare


Mos na lër të gjorë me zemër të ngrirë
Kthehu të gëzohesh kur të shoç tët birë
E ke lenë foshnje tani u bë burrë
S'arrite ta rritje s'të ka parë kurrë


Për ty shumë herë çoç do të më thotë
Por s'mund ti përgjigjem se më mbytin lotë
Kthej kokën mënjanë dhe vështroj përpjetë
Duke psherëtitur te zot' I vërtetë


O zot I vërtetë s'të erdhi keq për djalë
Kur i more mëmën dhe më le të gjallë
Të më keshe marrë do të qe më mirë
Dhe të rronte mëma të rriste të birë
Me se rrojnë foshnjat çi rrit çiliminjtë
Dashuri e mëmës dhe përkëdhelitë
Doje dritë o qiell more dritën time
dhe ma mbushe jetën plot me hidhërime
Tani rroj pa shpresë ndaj s'dua të rroj
Se dhe perëndinë tani s'e besoj.

Kush ta fali bukurine

Kush ta fali bukurine
Qe t'e me trerosh te zine!

Kur te pashe per te vluar,
Pellumbeshe pende-shkruar,
Bubu!plumb ne kraharuar,
Plumb qe vret dyke gjemuar!

Mbledhur shoqet me nje qoshe,
Dic, m'ju flisje,dic m'ju thoshe,
Gushe-e-llere-e-gji-bardhoshe.

Pa me syckezat e tua,
Sy-larme!c'me fole mua.

Leshrave t'ju binte hija,
Yll i ndezur me shkendija,
Ndezur mun ne mes ne balle,
Te me vesh ne dhe te gjalle.

Dy buzë...

Dy buzë të kuqe,
dy dëshira të flakta,
që afshin ma thithën,
gëzimin ma fikën,
si fantazma hikën
ndër do bota të larta...
Dy buzë si tëpërgjakta,
dy dëshira të flakta,
që afshin ma thithën
në buzë kur mu njitën
andjet m'i trazuen,
zemrën ma tërbuen,
trurin ma helmuen
e në fund u mërguen...
Dy buzë të kuqe,
bukuri fatale,
të një gruaje stërzane
një pjsë zemre më nxorne,
një pranverë të tanë më morne
dhe gëzimin ma vodhne...
Ato dy buzë të kuqe
dhe dy lote të mija
qenë shenja të dhimbjes,
kur më vrau bukuria,
kur më zu dashunia
e më dogji rinia.

MERZIA

Merzia varferon vec pjese te trupit
Te cilat fshihen nen bust
Merzia, piedestali qe me larton
Kesaj rruge pa tradita, pa barrikada
Te pjek merzia, merzia, merzia
Sic piqet nje pikture anitike, plasaritet verniku
Pluhuri mbi pikture i josh qepallat te ulen
E tonet kuqerreme te burojne nga merzia
Prej piktures e sajojne dhomen e vetevrasjes,
ku perdet u ulen
eshte dhoma e mire e miqve, me veles
I je qepur nje karrigie te rende dhe nuk del kurre
Nga titulli i librit, brenda te cilit sigurisht qe ti
ekziston
Nen emra te rreme e kujtese te njellojte
Ne nje cep te bibliotekes do ta gjej te vjeter librin
Merzia, merzia
Merri gjymtyret e mija e hidhi ne ndonje loje
Ku vec mund te humbet
Vec te mos e prek me trupin
As te falem me to nuk dua
Ose i nderroj gjymtyret me floket e mij
Ah, floket e mij dy here te prere, aq te gjate
Mes tyre gjendesha mes nje kopshti trendafitesh ujitur
pa gjak
Ku stolat kendonin me ze te harruar
shatervani...
Aty midis flokesh i shpetoja njerezise
Tek me sy te mbyllur ecja e s'me shihnin
Kerkoj floket e mij qe qene te verdhe
Po krejt ma thithnin te keqeni dhe me linin mua
Vec merzira te mira
Po tani qe pa floke kam mbetur, pa njerez kam mbetur
Merzia
Eshte dicka e hidhur qe nuk ben dot pa te me
Si edhe pa e quajtur pikellim apo me fjale me te ndera
eshte dicka qe vertet te kthen ne bust
Barkun me qime e kofshet t'i fsheh e t'i ruan
Ne uje te mbyturish
Qe t'i kesh per pleqeri
Tani qe zhduka edhe floket e shenjte
nje figure e lojes me letra jam bere
Duke buzeqeshur me nje lule gazi ne dore
Me ca rroba te stolisura fort
Bust, bust spathi, si fant
Me dy koke e kater duart me thika e gjethe te gjumit
Tanime merzia si nje gjarper pellumb
Ne nje fole thurur prej flokesh te ngordhur
Ngroh si veze dy kokat e mija
Njera eshte per vrasje, tjetra per vetvrasje.

Dimri

Dhe vjeshta i shkoi 'fletët e saj'
i vërtit era, i perpjek
dimri si perandor kinez
ngjyrën e verdhë kudo e ndjek.


Dhe këto re qe tani vijnë
ndryshe nga retë e gjertanishme
të shkretat janë pa vetëtima
porsi djerina te mërzitshme.


Veçse nën to qyteti zien
me drita,zhurma dhe trafik
dhe flokët e tymta të uzinave
mbi supe i bien madhërisht.


Ja horizonti i bardhë i dimrit
përballë peisazhit që leviz
harxhon të fundmen vetëtimë
si reporteri të fundit blic.

Pa ty

Ti ike udhes se pafundme
Ku zverdhin druret gjetherenes
Mbi gjokse pellgjesh tani tundet
I arti medalion i henes.
Lejleket iken.
Fill pas teje
Si stof i keq u zbeh blerimi
Dhe ngjajne toka, pylli, reja,
Me negativin e nje filmi.
Tani ne fusha shkoj menduar
Ku nis te fryje ere e ftohte,
Ku ca mullare te gjysmuar
Duken qe larg si Don Kishote.
C'te bej, po them me vehten time,
Ne kete ore te vone te muzgut,
Ku qerrja baltave ben shkrime.
Te lashta sa te Gjon Buzukut?
Do te shkoj te ulem permbi pellgjet,
Te pi ne gjunje duke rene,
Ne gryke e di qe do te me ngelet
I ftohte medalioni i henes.

NUK E KAM NJE FOLE



Nuk e kam nje fole sonte
Te strukem e gjume te fle
Ti, te me zgjosh, bukuroshe
Enderren, zgjenderr, te ma besh



A te gjej ne zemren tende, shpresen
folene qe e humba
Ie flas me endrren tende
E ta fal besen


Do ta shohesh, do te jem me i mire neser
Kam si te dal para dites
Me folene qe kam gjetur
Zog qe, gjith nates ka fjetur


Porse sante, ku ta gjej nje foIe
te ngrohte e te mire
Ii jashte, ne kete ngrice, me Ie
Paske qene, sa e pameshire


Kam, dy sy, si te qiellit
Yje, qe humbur m'kane, n'pagjetje

KAM MENDUAR


Kam menduar per nje kohe te vjeter
Ketu era, tek me shtyne, ne gjoks me qane
Kur kam dashur me shume nje tjeter
Kete nate, prape ne mendje e kam


Mos u merzit .Ti ne krahun tim
Une, sekret e mbaje dhe, s'ta them
Kjo ere e cmendur, me s'ka kthim
Por dhe ne kthefte, me s'do kete vlere


Ky mendim eshte i vangullt e pa shprese
Do te mbyllet bashke me vetrnine aty
Pa lene asnje shenje, asnje mbrese
Se, mua s'do me gjeje me Ty!

Atdheu

Atdheu eshte dhimbje , eshte dhimbje.
Nje prill i pikelluar ne shpirt.
Atdheu eshte kryqi , eshte kryqi
E mban - dhe te mban ty ne shpirt.

Atdheu eshte toka e premtuar.
Ti shkel si nje zot dhe se ka nden kembe.
Atdheu ska fjale , ka sy te trishtuar.
Vdes dashuria ne dashuri qe te cmend.

Atdheu eshte buka e uritur.
Te iken nga duart e dot nuk te ngop
Enderr dhe ankth dhe shprese e sfilitur
Me syte n'erresire vetveten kerkon.

Atdheu eshte varr i hapur, eshte varr.
Nje jete drejt tij shkon me bese qe lind.
Ne nje pike loti mbyt lotin fatvrare.
Ne nje pike loti lirine e lind.

Atdheu yt i vogli , i vogli
ai hyjnori i pavdekshmi si loti

Deti

I vogel , me pantallona te shkurtra ,
me kembe te zbathura e nje kemishe hamaije , qe e qepte vete gjyshja ...

Ashtu darke per darke dilja ne breg .
Nder gishterinjte e kembes se ftohte me rridhte rera .

Une prisja me ore te tera ,
gjersa pernjeheresh , tutje neper fushat e gjera te nates
ngriheshin kope te cuditshme , te panumurta kuajsh te bardhe .

Neper hapesirat e pafundme suleshin aradhe - aradhe

Turfullonin

Binin me kembe te thyera ,
rrokulliseshin duke gulcuar neper te zezat humnera .

Mbi ta fluturonin te tjere ,
jelet e hakerryera dallge - dallge fushen e djellit fshinin .

Hingellima te frikshme para tyre bridhnin .
Ata vinin , afroheshin drejt meje .

Gjokset e medhenj e te bardhe kreshperonin perpjete
kembet e para rrihnin ne ere ...

Syte u flakeronin .

Nje cast ... dhe nen thundrat e tyre do te me coptonin.

Kur ja me potere
si nje gjemim i madherishem perplaseshin tek kembet e mia.

Nga flegrat gjigande
miliarda grimceza te kristalta shfrynin per te fundit here

Te tjere hingellinin neper fushat e gjera te nates

Me gezim e frike, ore te tera une shihja kuajt e bardhe
te suleshin neper furtune.

Thyenin kembet , rrokulliseshin ,
qe te vinin sa me pare tek une
shkelnin, fluturonin njeri mbi tjetrin...

Dhe tani, kudo qe jam ,
ashtu fantastik e i madherishem , me ndjek pas deti...

XHEVAHIRI I FJALES

Më kërkove rrugëve të Korçës.
Perëndimi ulej atë çast këmbëve të saj,
thyente kokën nëpër kalldrëme,
gurët bëheshin fjalë xhevahir.
Në kërkim të tyre nuk e di
më gjete a të gjeta.

Erdhi një kohe,
që besuam se erdhi,
diku në një cep dhjetori 'nentedhjete,
besuam se gjetëm rininë e shpirtit të humbur,
nën dritën e xhevahirit të fjalës së lirë
nuk e di,
më rigjete a të rigjeta.

Eshtë një kohë tani,
që nuk e di në është...
Rrugëve të botës
enigma e fjalës na bën ende shënjë.
Rend unë a rend ti,
të kërkoj a më kërkon,
nën dritën e xhevahirit të gjuhes sonë,
të gjej a më gjen
nuk e di...

Do vdes duke të kërkuar,
do vdes duke të gjetur,
nën driten e një xhevahiri,
xhevahir të fjalës, që nuk vdes!

ETERIT

Etërit na ikën...
Në ditëvite të ndryshme.
Me vdekje të thjeshta,
si jeta e tyre.

Na ikën...
Cdo ditë e më shumë
ua numërojmë të mirat...
Ku ishim më parë
ne bijtë, ne bijat?!

Tani, që s'i kemi,
ah, dhe një çast t'i kthenim!
Të bëjmë ca rrugë
andej nga Liqeni,
t'iu japim një kafe,
që s'ua dhamë te "Rinia"
dhe tutje më shumë
t'iu bëjë pleqeria...
Rradhëve mos t'i lodhim
në asnjë lloj dyqani,
Mbrëmja mos heshtojë
me sy tek ekrani.
Të nisim udhë bisedash
për botën anembanë,
një gotë, çdo mbrëmje
ta pimë me etërit tanë...

Cfarë s'japim,
t'iu jepnim,
ato, që dot s'ua dhamë!
Të urtëve,
të pafjalëve,
të mirëve,
etërve tanë!

Ëndrra... pastaj Vlora

Diqysh shkuam në një planet tjetër
Ku kishte bukë qumësht mish
Dhe s’kishte milicë

Shqiptarët ishin shumë të mirë
Preheshin hijeve
Hidhnin valle shesheve
Bënin dashuri të mëdha

Disi... kur hyri Vlora në dhomë
Babi mbrëmë me dy orë natë
Na shkallmuan derën përsëri
Ata që s’mund t’u zë emrin në gojë

Dhe ikim ikim ikim

Mbase ikim ikim ikim
Nga dhomat e mbushura ofshamë
Dhe dalim shesheve
Po sheshet janë të lara në gjak

Ndodh largohemi nga rrugët
Që klithin në fytyra fëmijësh
Dhe i mbyllim sytë
Kur Mezia i ngul ushtën
Demit tonë të Zi
Në Mozomazinë e përhumbur
Dheu na rrëshqet nën këmbë

Zonja Mëmë

Jam lodhur duke pritur
Zonja Mëmë
T’i nisësh shërbëtorët e Tu
(Dhe unë shërbëtor Yti jam)
Të m’i këputin hekurat

Jam bërë një ashtlëkurënajë
E ka rëndë
Dhe toka të më mbajë
Ku ta këput kokën
Mbështetur për muri

Ti Zonja Mëmë
Mos resht të m’i ledhatosh shpresat
Po mbahem për një fije floku
I bindur se është floku Yt i thinjur

Zonja Mëmë
Mendimet për Ty
M’i vrasin në rrugë
Po malcimet e plagëve
Ti m’i ndien
Dhe ballin rrëzon në shuplakë

Ti duhet ta dish
Zonja Mëmë
Kur më hipën zjarrmia
Ai kroi i cemtë
Që rrjedh dikund aty pranë
Je Ti

Kur më ngushtohen rrugët
Dhe e kam pisk

E di se Ti
Zonja Mëmë
Do të më hapësh një shteg
Se me Ty është liria
Dhe dashuria ime për Ty

Kur vritet biri i madh

Fytyra e tij e qeshur
më ndjek kudo

Pate acar të madh në zemër
Kur vemjet i mbushën rrugët
Ti dole dhe i talle bishat
Që hynin me nxitim në arenë

Zogj të hekurt
Na kërcënonin nga sipër
Kur i binim varrit
Dhe të kërkonim ndjesë
Për jetën e këputur

Ata nuk e dinin
Se ti na mësove ta tallim vdekjen
Ti që s’ishe as njëzet vjeç
Dhe ishe aq i madh

Të zije vend
Ndërmjet tokës e qiellit

Përpjekje për t’i zënë konturet e mbinjeriut

Dhe e more more e dhe
Nga dritarja me grila
Ta zhdavaritje terrin
Dhe u dogje ngadalë qetë butë
Ti sy fëmije para lodrës së re

Dashuri e madhe të mbante në jetë
Ndaj syzat i përdorje si llupë
Ta ruash të gjallë zjarrin

Hije të zeza të mëdha
Shtrëngonin nofullat kthetrat
Dhe tërhidheshin gjithë tmerr
Nga shkëlqimi që të rrethonte
“Ky paska luajtur, ky s’qenka në vete
Kur na tall kaq pa turp”

Dritë e madhe të mëkonte në jetë
Kur jepje e merrje kur merrje e jepje
Ta mbaje të gjallë zjarrin

Njëzet e tetë Nëntori
rroftë deri në pakufi,
është Dita e Flamurit
shumë luftërave që iu ka pri.

Krenari ndërshekullore
e kishim e do ta kemi
me te i tregojmë gjithë botës
kush, në të vërtetë na jemi.

Jem’ bijtë e asaj shqipeje
ndër shekuj me gjak të larë
kurr nuk u gjunjëzuam
prore mbetem krenarë.

Sot flamuri jonë
një mision të ri e ka,
të na prij në fitore
mbi projekte të mëdha.

Në çdo njëzet e tetë nëntor
ju këndoni e festoni,
shqipen dykrenare
sa më lartë ta çoni.

Le të valojë e bekuara
si në kohë të Skënderbeut,
forcë e krenari
le t’i sjell Atdheut.

NËNTORËT E LAVDISË

Më 28 Nëntor
nga plaku mjekërbardhë,
u ngrit në Vlorën tonë
Flamuri jonë kombëtar.

Ish Nëntori i Dytë
qe nga Kruja e Skënderbeut,
shkëlqeu si vetëtima
anë e m’ banë atdheut.

Ne të tretin e lavdisë,
të kulluar si ari –
në Prekazin heroik
u lind Adem Jashari.

Në nëntor të 97-ës
si luaj djemtë e lirisë
në Llaushë të Drenicës,
grusht të fortë i dhanë Serbisë.

Muja, Rexha dhe Dauti,
si skyftera fluturuan,
të vërteten mbi UÇK-në
hapur botës ia treguan.

ATDHEUT TIM

Mbijetove furtuna e stuhi,
ngadhnjeve nder shekuj,
të dua në zor e në liri
ti ishe dhe mbete, tempull mbi tempuj.

Të dua, të dua mbi të gjitha,
të dua më shumë se veten,
të dua se je djepi im
në Ty gjej veç të vërteten.

Qielli mbi Ty është më ndryshe
nga ai në mergim,
dielli tek Ti ngrohë më ëmbel
o i dashuri, Atdheu i im.

Fusha, ara e livadhe
pershkojnë Atdheun tim,
i dua e s’mund t’iu ndahem
sot e gjerë në amshim

Malet plot me drunjë,
kullosa e shkëmbinjë
shtrihen si kurora
gjerë në pakufi.

Lumenjtë e liqejtë
me ujë të këthjelltë si loti,
për ne dhe vetëm për ne
i ka falur Zoti.

Ka gjithëfarë minierash,
energji e gjithëçka tjetër
që vështirë mund të numrohen
dhe vehen në leter.

Djem e vasha të bukura ka,
petrita e skyftera,
si luleve të trëndafilit
këndëshëm iu vie era.

Ka shumë njerëz të ditur,
shkrimtarë e shkencëtarë,
ka edhe nobelista,
priftërinjë e hoxhallarë.

Për këto e shumë të tjera
shkrova e këndova
e kur e kerkoi koha
dola dhe luftova.

Jo pse e desha luften
me plot mizori,
po pse u sulmova
mu nga fçinjtë e mi.

Jo pse e dua luften
të pushtoj të tjerë,
po për të mbrojtur t’imen
që e kisha, e do ta kem përherë.

fali nena djalin
babai ra ne betej
varre mbushen mali
djelli ketu te nzen

mbi shqipen krenanre
u versul ni bish
deshi ta marr hakun
e qetinkve grsh

ne edhe ter kosova
dridhej ven ne zi
drenica e gjakova
djepet shpi per shpi

qajn fehmijet
ne djepa mallkoj bij e nen
per bilil n e sqepa
lupin djell e hen

loti nuk del ne su
te trimit fisi ban
bajrek kurban i flamurit
njeriu duhet te jet

drenica
drenic ti qendrove
sepse pate trima
drenic ti qendrove edhe ne viktima

isha krenare
dhe do te behem gur
heronjet e drenices
nuk do ti harrojm
kurrr

gjith aato vuajttje
i shenoj historija
se pa heronje nuk
na erdhe lirija

drenic e bukur
drenic kreshnike
o vend i dashur
shum trima rrit e

dreni c me kroje e kurra
nder trima pate gra e burra
ne ket vend kemi lindur
ne ket vend do te vdesim
KOSOVEN armikut kurr nuk do tja shesim.

me 28 nentor ne kemb u ngrit shqiperia
Ismail Qemaili ne Vlor
me gjth shoket e tija
i tha populit ton
posht o shkok roberia
evropa le ta degjon se ktu
nu ka vend shqipria

shqiponja

hape krahet fluturove
thelle thelle neper kajlersi
udhetove udhetove
cerdhen ku do ta besh ty

ty asgje sta mbushka syri
as kjo pem as ky kur
me ne fund moj trimbereshe
bere cerdhen ne flamur

28 nentori
rroft deri ne pakufi
eshe dita e flamurit
shum luftetareve ju ka pri

çfarë ishin shkijët?
çfarë ishin serbët?
çfarë ishin turqit?
nuk ishte
as nje njeri

kur luftoi Gjergji poashtu dhe babai im ather u shpall pavarsia e gjith kuptim

nëno moj mbaj zi për vllan
me tre plumba na i ran
na e vran e na e shan
na i than tradhetor.

se te deshte dhe s’te deshnin
se te qante kur te qeshnin
se te veshte kur te çveshnin
neno moj te ra deshmor.

neno moj vajto merr malin
Larot ta permbysin djalin
qe me Ismail Qemalin
ngriti flamurin trimeror.

neno moj ma qaj ne Vlor
ku te dha liri kuror
shpirt i bardh si debor
ti si dhe as varr per hor.

neno moj qesht perpjekur
goj-mjalt e zemer-hekur
syrgjyn-gjall e syrgjyn-vdekur
ky vigan Liberator.

Shkoj nje dit mjegullore
mjegullore e helmuar
thua qielli do t’vajtoj
pastaj duke gdhit me shi
nga sheshi u ndi nje gjem
qe hyri dhe solli zin
n’der zemra dhe ne pallate
ishte Lek Dugagjini
rrihte ballin me nje dor
e me tjetren shkulte floket
trandu-trandu Arberi
eni zonja me bujar
eni t’varfer dhe ushtar
eni qani t’pikellueshem
se sot mbetet jetim
pa prindin qe ju kshillonte
ju kshillonte e ndihmonte
dhe te vashave bukurin
e te fqinjeve haren
s’ka se kush me t’ua mbroj
prindi dhe zoti i arbrit
vdiq ai sot ne mengjes
Skenderbeu sesht me
degjuan shtepit e u tranden
degjuan malet e u qan
kambanat e kishave
zun kumbuan perreth
n’qiellin e hapur hynte
Skenderbeu i pafat.

Më 28 nentore
nga plaku mjekerbardhe,
u ngrite ne vloren tone
flamuri jon kombetar.

Ish nentori i dyte
qe nga kruja e skenderbeut,
shkelqeu si vetetima
ane e mbane atdheut.

Ne te trein e lavdise,
te kulluar si ari -
ne prekazin heroik
u lind Adem Jashari.

ne nentor te 97-ës
si luaj djemt e liris
ne Llaush te Drenisces,
grusht te forte i dhane serbise.

Muja,Rexha dhe Dauti,
si skyftera fluturuan,
te verteten mbi UCK-në
hapur botes ia treguan

28 nentori

me njezet e tet nentor
ne këmbë u ngrit shqiperia
ismail qemali me gjithe
shoket e tija
i tha popullit me goj
posht o shok robëria
europa le ta degjoj
se ska vend ketu turqia
ja të vdesim
ja te rrojm
është e jona shqipëria

28 nenori
je i lavdise
se ti na shptove jete
o adem jashari
o adem ku je ku je
je ti i mungur se KOSOVA
te kerkone
eja eja

28 nentori
te lutem dora oi Marigon
qe qendise flamurin tone
me 28 ishte muaji nentor
Ismail Qemaili e ngriti flamurin n’Vlore.
Qe nga ajo dite per mbar kombin tone
data 28 nentor eshte krenari per kombin tone..

OJ KOSOV SA SHUM KI VUJT ME NE FUND U BERE SHTET ME NE FUNT TU PLOTESU DESHIRA SE ERDH PAMVARSIJA OJ KOSOV E DASHUR KURR SDOT HARROJM SE KOSOVART TY TE DOJN. AUTOR FATLUM NEZIRI KL 4.

Ariu i Uritur


Nje ari i uritur
Nga gjumi ishte zgjuar
Doli ne pyll
Mjalte per te kerkuar

Nuk eci shume
Dhe ja nje hoje
U aferua ta marr
Por aty ishte blete zoja

Posa Ariu i uritur
Zgjati doren
Bleta e vogel
Menjeher e kafshoi

Uau Uau
Ariu bertet
ZEEEZEEEEZE
Bleta e vogel qesh

Joni i Vogel


Eshte nje djalosh i vogel
E i bukur si lepurushi
Te gjite ate e thrrasin
OOO Jonush Bukurush

Ai ka tet muaj
Dhe tash kaleron me dubak
Shume shpesh mamit
I then ndonje bardak

Tani ka dy dhembe
Dhe fillon te gecmon
Por si nje mi i vogel
Mollen e kafshon

Eshte shume i bukur
Dhe sy te bukur ka
Lume te tri motrat
Qe e kan kete vlla
__________________

Klasa e pare


Ne lagjen time
Eshte nje vajze
E cila tash shkon
Ne klasen e pare

Emrin e ka Rinesa
Te gjithe Rina e tharrisn
Vetem e ule koken
Kur te tjeret bertasin

Ajo eshte e bukur
Ka syte ngjyre qjelli
Mami dhe Babi tharrasin
Rinush kacameli

Kur kthehet nga shkolla
Rina ne shtepi
Ne kohen e lire ajo shikon
Zogjet mbi qati....

Klasa e kater


Mas klases se tret
Vjen nje klase tjeter
Aty do shkon Ronika
Sikur nje lepur

Nika eshte nje vajze
Shume e diciplinuar
Pa i bere detyrat
Ne shkoll ska per te shkuar

Ajo eshte e urte
Dhe e sjellshme sa te thuash
Motres saj Rines
Plot vjersha i ka mesuar

Une jam i sigurt
Qe Nika dhe Rina bashke
do te lozin ne kohen e lire
ne oborr me litar.

Nika motren e saj Rinen
Oh sa shume e do
Dhe per dore kete vite
Ne shkoll do te shkojne

Le te thojne qfar te duan
Ato jan te pa ndara
As njera as tjetra
Nuk munde te rrine te ndara

Klasa e gjasht

Ne klasen e gjasshte
Shkone nje far Kaltrina
Qe babi shume shpesh e thrret
O mini O Tina

E tani per nje mend
Une do te ju rrefej
Tina eshte sjellshme
dhe mua sme genjen

Ajo shkon ne shkoll
Ajo eshte e qete
i ndihmon mami
perher ne jete

ajo e ka nje vlla
qe quhet Jon
e perkund tere diten
dhe kur shef televizion

e sikur te ishin keshtu
te gjithe femijet e botes
une do te isha shume krenar
qe i ngjajn Kaltroshes.
__________________

Voglushi im

Ah sa kam deshire te jem atje
Te shiqoj qdo minut
Se si rritesh o pellubi im
Bash si nje lepurush

Babi ty te ka xhan
Te kete mire e di
Se shpejti do te vije
E ti do me pritesh ne shtepi

Babi ty te ka pellumb
Ty te kam dhe leurosh
Kur te vi do te lozim
Dhe te jem bashk tok

Vogelushi i babit eshte rritur
Dhe do me del para
Do me puth ne faqe
Dhe do me tregoj prralla

Lepuri dhe Luani

Ne pyll sonte diqka u degjua
Luani mbret na ishte hidheruar

Kishe disa porobleme me mikun lepurosh
se mbajti fjalen te luajn se bashku ai bardhosh

Po sa lepurushi ulurin degjoj
i ra nder mend se luanin e tradhetoj

Shkoj ngadal te shtepija e tije
dhe bisedoj me te emen sikur nje femije

Po perse or lepurush luanin tradheton
kur ai nga ujku lekuren ta shpeton.

Shtepija ime ne pyll.

O sa bukur O sa lumturi
Kam ne mes te pyllit nje shtepi

Aty une jetoj me shume miqe
Miku me i mire lepuri shkutrabiq

Edhe majmuni afer banon
Hidhet me nje deg e ne tjetren pushon

Ariu me sjell mjaltin ne gjdo mengjes
Kurse dhelpra rrushin ende me ves

O sa i lumtur jam me shoket e mi
Kurr nuk do te jetoj me ne tjeter shtepi

Ketu ka hare ketu ka gazmend
Me kafshet e egra mbledhim nje kuvend..
__________________

Gjithë trupi im është dhimbja
e një errupsioni të pamundshëm.

I paaftë jam të qis jashtë atë të squllët e të errët meduzë
brenda lëvores time,
i pazotë jam të erruptoj atë masë të gurëzuar
që mbush kafkën.

Truri më kotë përpiqet të godasë membranën,
është gangrena që bllokon shtegun e shpëtimit.
Mendja pa dobi përpiqet të bëjë hapin e gaforres,
është kanseri që bllokon derën e tualetit.

E dashur, nuk jemi njohur kurrë më parë,
ishin larvat tona,
hibridë resh e mjegullash.

Të gjithë do të donim të ishim kusarë,
por,për dreq,jo të gjithë dimë të fshehim.
Të gjithë do të donim të ishim parlamentarë,
por,për dreq,jo të gjithë dimë të gënjejmë.
Të gjithë do të donim të ishim tregtarë,
por,për dreq, jo të gjithë dimë të buzëqeshim.
Të gjithë do të donim të ishim pak më të ndjeshëm,
por,për dreq, jo të gjithë jemi inteligjentë.

Kush shkon të rrëmojë frutat
e kësaj varreze gjenealogjike,
gjen një të mërzitshme,të pështjellët,të pamasë armatë gurësh o pllakash,
ku është një aventurë të qëmtosh emrat e të vdekurve,
por nuk stresohesh të deshifrosh dedikimet:
lindur i varfër,
vdekur leckaman.
Më fatlumët pirgje vënë në pah foton ngjyrë sepie,
të tjerët-gurë anonimë,pak ferrë,shumë baltë,
si pronë private vetëm mbiemri,
për t'u përsëritur kotësisht nga pjellat e ardhshme
si dedikim:
lindur pa trashëgimì,
vdekur injorant.
Mërmërin varreza:
E pamundur që gjithë kjo rracë
s'ka mundur të zotërojë çelësin e diturisë,
e çuditshme që , prej të gjithë meteorëve të të fatit,
as edhe pak thërrime mbi kokat e tyre,
por vetëm:
vdiq me vlerë zero
e nuk e dinte që kish lindur.
Kafkë mbi kafkë,eshtër mbi eshtër,-
fertilizues për gjembaçë o barëra bastardë ,
hiç xixëllonja,hiç mëllenja,zhdukur bretkët,
pak rrufè,shi fallso,bosh kujtesa e aromave,
por s'mongon e pamëshirshmja:
Nuk kishte lindur idiot,
vdiq i çmendur...

Kenga e kandarit
..........................................

Grua mu prish kandari
nuk eshte me ai i pari

qe punonte dite e nate
gati si barut i thate

qe punonte dimer e vere
pa u lodhur asnjehere

qe ishte i lehte si flete
qe e mbante koken perpjete

qe turrej si trim i rralle
per te kapur zockat gjalle

dhe rropatej neper shpella
ku te ishin me te thella

Dhe tani s'di c'ka ngjar
here here rri i menduar

kur ben ftohte e dimer shume
struket e bie ne gjume

ndonese eshte i permalluar
gjuetine se ka rralluar

kerkon zocka te njoma
pellumbesha gusharoma

dhe me to giciliset
fillon celet kaperdiset

Giciliset i cel nuri
dhe merr pamjen prej burri

e fillon nga zanati
ashtu sic ka bere i jati

dhe versulet porsi ngjale
drejt vendlindjes ku ka dale.

Triptik
(Edmond Tupja)

Oh, nje grua lakuriq,
Ne fund te barkut
Nje iriq!

Oh, nje burre lakuriq,
Ne fund te barkut
Dy kokrra fiq!

O iriq,
Mos ha fiq,
E ke dhomen plot me miq!...