Home
Pasthirrmat janë tingujt ose fjalët e
pandryshueshme që shërbejnë për të treguar ndjenjat e folësit ose
përdoren për të tërhequr vemendjen e dëgjuesëve:
- O, sa mirë që erdhët! Ishim bërë merak për ju.
Ato janë karakteristike për gjuhën e filur dhe kuptimi i tyre shpesh qartësohet nga intonacioni.
Pasthirrmat grupohen në pasthirrma emocionale, që shprehin ndjenja, dhe
në pasthirrma urdhërore, që shprehin dëshirën ose vullnetin e folësit.
Pasthirrma emicionale që shprehin:
- ndjenja të gëzuara: o, oh, oho, hoho, ohoho, të lumtë, urra, ah, sa mirë;
- frikë, tmerr: e zeza, ububu, bobo, korba, kuku, obobo, qyqja;
- habi: au, eu, oj, ou, pa, u, ua, uh;
- mosbesim, mospërfillje, përbuzje: aha, bah, ehe, ahu, i, ohu, ptu, y etj.;
- pakënaqësi, keqardhje, mërzi, dhembje: a, ah, e, eh, of, oi, uf, etj.;
- nxitje (thirrje, urdhër, lutje): ej (hej), o, ore (or, mor, more),
moj (ori, mori), pëst, o burra, forca, hop, hë, na, sus, shët, të keqen
etj.;
- përshëndetje, mirnjohje, mallkime, sharje, ngushëllime etj:
faleminderit, lamtumirë, mirëmëngjes, mirëdita, mirëmbrëma,
mirupafshim, mirë se erdhe, mirë se vjen, mirë mbeç, ditën e mirë,
natën e mirë, tungjatjeta, udha e mbarë etj.
Pasthirrmat vendosen zakonisht në fillim të fjalisë, por shpesh
përdoren edhe në mes edhe në fund të saj. Pas tyre vihet presje. Kur
shqiptohet me fuqi të veçantë pas tyre vihet pikëçuditje:
Oh, ç'na gëzove.
Ua! Paske ardhur!
A! - thirri e habitur.
ONOMATOPETË
Janë fjalë që shërbejnë për të riprodhuar tingujt, zërat, zhurmat,
britmat. Në dallim nga pasthirrmat ato nuk shërbejnë për të shprehur
ndjenja:
Ha, ha, ha qeshte Linda.
Mjau, mjau bënte macja.
Ato mund të përfshihen edhe tek pasthirrmat, po gjithsesi dallohen prej tyre.
pandryshueshme që shërbejnë për të treguar ndjenjat e folësit ose
përdoren për të tërhequr vemendjen e dëgjuesëve:
- O, sa mirë që erdhët! Ishim bërë merak për ju.
Ato janë karakteristike për gjuhën e filur dhe kuptimi i tyre shpesh qartësohet nga intonacioni.
Pasthirrmat grupohen në pasthirrma emocionale, që shprehin ndjenja, dhe
në pasthirrma urdhërore, që shprehin dëshirën ose vullnetin e folësit.
Pasthirrma emicionale që shprehin:
- ndjenja të gëzuara: o, oh, oho, hoho, ohoho, të lumtë, urra, ah, sa mirë;
- frikë, tmerr: e zeza, ububu, bobo, korba, kuku, obobo, qyqja;
- habi: au, eu, oj, ou, pa, u, ua, uh;
- mosbesim, mospërfillje, përbuzje: aha, bah, ehe, ahu, i, ohu, ptu, y etj.;
- pakënaqësi, keqardhje, mërzi, dhembje: a, ah, e, eh, of, oi, uf, etj.;
- nxitje (thirrje, urdhër, lutje): ej (hej), o, ore (or, mor, more),
moj (ori, mori), pëst, o burra, forca, hop, hë, na, sus, shët, të keqen
etj.;
- përshëndetje, mirnjohje, mallkime, sharje, ngushëllime etj:
faleminderit, lamtumirë, mirëmëngjes, mirëdita, mirëmbrëma,
mirupafshim, mirë se erdhe, mirë se vjen, mirë mbeç, ditën e mirë,
natën e mirë, tungjatjeta, udha e mbarë etj.
Pasthirrmat vendosen zakonisht në fillim të fjalisë, por shpesh
përdoren edhe në mes edhe në fund të saj. Pas tyre vihet presje. Kur
shqiptohet me fuqi të veçantë pas tyre vihet pikëçuditje:
Oh, ç'na gëzove.
Ua! Paske ardhur!
A! - thirri e habitur.
ONOMATOPETË
Janë fjalë që shërbejnë për të riprodhuar tingujt, zërat, zhurmat,
britmat. Në dallim nga pasthirrmat ato nuk shërbejnë për të shprehur
ndjenja:
Ha, ha, ha qeshte Linda.
Mjau, mjau bënte macja.
Ato mund të përfshihen edhe tek pasthirrmat, po gjithsesi dallohen prej tyre.
